มาแล้ว เที่ยว กิน ตอนที่ 3

เที่ยวไป กินไป ตอนที่ 3 “บาน่า ฮิลส์ ดินแดนมหัศจรรย์”

โดย ภูริต มาศวงศ์ศา

วันที่ 27 พฤษภาคม 2559 วันนี้เราต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะเราต้องเดินทางไปถึงสถานที่ท่องเที่ยวที่ชื่อ บาน่า ฮิลส์ ดินแดนมหัศจรรย์แห่งเมืองดานัง หลังจากรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อย ได้เวลา 08.00 น. เราก็โบกมือบอกลาโรงแรม Le Residence Danang ด้วยความประทับใจ

อากาศเช้าวันนี้แจ่มใสมากครับ การเดินทางในวันนี้ ด้วยระยะทาง 108 กิโลเมตร จากเมืองเว้ ถึง เมืองดานัง บนทางหลวงหมายเลข 1 เราจะใช้เวลาเดินทางประมาณ 2 ชั่วโมง และหลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไปกับธรรมชาติอันแสนจะงดงามของความเป็นชนบทที่ทำการเกษตร มองเห็นความเขียวขจีของพืชผักผลไม้ตามรายทาง เราก็จอดแวะพักระหว่างทางที่ร้านขายมุก เพื่อชมการสาธิตการเลี้ยงมุกเซ้าท์ซี (South sea pearl) ซึ่งก็เหมือนกับภูเก็ตที่เราเลี้ยงกันบริเวณเกาะนาคา จากนั้น เราก็เดินทางต่อเพื่อเข้าสู่เขตเมืองดานัง บนเส้นทางนี้ เราจะต้องผ่านอุโมงค์ทางลอดภูเขาที่มีความยาว 6.8 กิโลเมตร ซึ่งเป็นอุโมงค์ที่ยาวที่สุดในเอเชียชื่อว่า “Hai Van Pass” หรือ ทางลอดไห่เหวิน ที่เจาะทะลุภูเขาขนาดใหญ่ถึง 3 ลูก เริ่มสร้างเมื่อปี 2000 แล้วเสร็จเมื่อปี 2005 เปิดใช้งานมาแล้วเป็นเวลา 11 ปี และไก๊ด์รูปหล่อของเราก็ได้บรรยายว่า รัฐบาลกำลังจะสร้างอุโมงค์ทางลอดเข้าอีกแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ มีระยะทางยาว 12 กิโลเมตร ฟังแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจเมื่อคิดถึงบ้านเรา งบประมาณทุกอย่างถมลงตรงที่เมืองหลวงของประเทศโดยไม่คิดจะกระจายการพัฒนาสู่เมืองรองเลย รถไฟฟ้ามีกี่สายก็ทุ่มงบสร้างกันในเมืองหลวง ในขณะที่เมืองรองหรือเมืองเล็ก ถนนยังคงเป็นลูกรังกันอยู่เลย ขออนุญาตบ่นเล็กน้อยนะครับ

เมื่อเราเดินทางมาถึงชานเมืองดานัง บนเส้นทางก่อนที่จะไปชมดินแดนมหัศจรรย์ บาน่า ฮิลส์ (Bana Hills) คณะของเราก็ได้แวะชมสนามกอล์ฟ บาน่า ฮิลส์ กอล์ฟคลับ ที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง ซึ่งเป็นสนามกอล์ฟที่ออกแบบโดย ลูค โดนัลด์ โปรกอล์ฟระดับโลกที่สนใจในการออกแบบสนามกอล์ฟ ทำให้สนามกอล์ฟมีความสวยงามและองค์ประกอบที่ยอดเยี่ยมอย่างที่เค้าตั้งใจ ที่จะจะให้สนามกอล์ฟแห่งนี้เป็นสนามกอล์ฟที่ดีที่สุดในเอเชีย ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องกลับมาเล่นกอล์ฟที่สนามแห่งนี้ให้ได้ ในอนาคตอันใกล้นี้

จากนั้น เราก็เดินทางมายังสถานีรถกระเช้าที่จะขึ้นไปยังยอดเขาบาน่า ซึ่งกระเช้าจะแบ่งแยกเป็น 2 สถานี สำหรับนักท่องเที่ยวทั่วไปจะอยู่ด้านล่างและสำหรับนักท่องเที่ยวที่จองห้องพักค้างคืนบนบาน่า ฮิลส์ ซึ่งเจ้าหน้าที่จากสำนักงานส่งเสริมการท่องเที่ยวประเทศเวียตนาม ที่มาช่วยดูแลคณะของเรา ชื่อคุณเหงียน ฉี สุภาพสตรีสาวสวยที่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ในคณะต่างหลงใหลในตัวเธอ ถึงขั้นแย่งจองพื้นที่ในหัวใจกันเลยทีเดียว เมื่อเราถึงสถานีที่ 2 สำหรับแขกของโรงแรม ก็ได้รับการต้อนรับจากผู้จัดการใหญ่ของโรงแรม French Village Bana Hills Resort คอยต้อนรับคณะของเราอยู่แล้ว และนำขึ้นกระเช้าไฟฟ้าเพื่อเดินทางสู่ยอดเขาบาน่า ฮิลส์ ซึ่งมีระยะทางยาวที่สุดในโลก 5,801 เมตร จากบันทึกสถิติของ กินเนสต์ บุ๊ค

คุณอ้อย จากเว็บไซต์ Cultures & Creatures ได้อธิบายไว้ว่า “บานา ฮิลส์ อยู่ห่างจาก เมืองดานัง ประมาณ 40 กิโลเมตร นักท่องเที่ยวที่เดินทางมาท่องเที่ยวเมืองดานัง มักจะต้องแวะมาเที่ยวที่นี่ด้วยเสมอ บานา ฮิลส์ เป็นเมืองตากอากาศแห่งสำคัญของเวียตนามตอนกลางมากว่าร้อยปีแล้ว ตั้งแต่สมัยที่เวียตนามยังเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส ย้อนไปเมื่อปี ค.ศ. 1894 ข้าหลวงฝรั่งเศส มีแนวคิดริเริ่มที่จะสร้างสถานที่พักผ่อนบนเขาให้กับชาวฝรั่งเศสรวมทั้งทหารที่ประจำการอยู่ที่นั่น จนปี ค.ศ. 1901 จึงค้นพบและเลือกภูเขาบานาแห่งนี้ เพื่อสร้างเป็นที่พักตากอากาศสำหรับชาวฝรั่งเศส เนื่องจากเล็งเห็นว่าเป็นสถานที่ที่มีบรรยากาศดี และอากาศเย็นสดชื่น จึงเริ่มมีการพัฒนาตัดถนนขึ้นสู่ยอดเขา จนเสร็จสมบูรณ์ในปีค.ศ. 1919 แต่เนื่องจากขณะนั้นเป็นช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 ทำให้ชาวฝรั่งเศสไม่สามารถเดินทางกลับประเทศตนเองได้ จึงเริ่มมีการสร้างวิลล่าขึ้นมาเป็นครั้งแรก ตามด้วยโรงแรม รีสอร์ต และสาธารณูปโภคที่ทันสมัย จนกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมในสมัยนั้น จนถึงปี ค.ศ. 1945 เมื่อทหารฝรั่งเศสพ่ายแพ้สงคราม และถอนตัวออกจากเวียดนาม ชาวท้องถิ่นเวียดนามที่เคยทำงานตามรีสอร์ตและโรงแรมบนเขา ต่างอพยพกลับภูมิลำเนา ทำให้เมืองท่องเที่ยวที่สวยสดงดงามแห่งนี้ถูกทิ้งร้างไปอย่างน่าเสียดาย

หลังสงครามเวียตนามอันโหดร้ายผ่านพ้นไปไม่กี่สิบปี เวียดนามก็เริ่มพัฒนาประเทศให้มีความเจริญก้าวหน้า ซึ่งรวมถึงด้านการท่องเที่ยว บานา ฮิลส์ จึงได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง จากเดิมที่คนต้องนั่งรถขึ้นสู่ยอดเขาโดยถนนแคบๆ ลมแรง และใช้เวลานานถึง 55 นาที ก็มีการสร้างกระเช้าไฟฟ้าซึ่งใช้เวลาจากตีนเขาสู่ยอดเขาเพียง 15 นาที Bà Nà Hills Cable Car เริ่มเปิดใช้งานอย่างเป็นทางการครั้งแรกเมื่อเดือนมีนาคม 2009 สร้างขึ้นตามมาตรฐานยุโรปโดยบริษัทที่มีชื่อเสียงจากออสเตรเลีย เครื่องมือและเครื่องจักรนำเข้าจากยุโรป ตลอดเส้นทางประกอบไปด้วยเสา 24 ต้น มีทั้งหมด 94 กระเช้า ซึ่งมีทั้งแบบ open air และแบบห้องกระจก แต่ละกระเช้าจะบรรทุกผู้โดยสารได้ 10 คน และภายในหนึ่งชั่วโมง สามารถรองรับผู้โดยสารได้ถึง 1,500 คน ค่าก่อสร้างกระเช้าไฟฟ้าแห่งนี้ ช่วงแรกมีมูลค่า 17.2 ล้านเหรียญสหรัฐ ส่วนช่วงที่สร้างต่อเพิ่มไปถึงยอดเขา มีมูลค่า 5.7 ล้านเหรียญสหรัฐ” (ข้อมูลจาก: http://www. culturedcreatures.co/ vietnam-ba-na-hill-cable-car/สืบค้นเมื่อ.10.07.2016)

เมื่อเราเดินทางถึงยอดเขา ที่ระยะความสูง 1,467 เมตร ผมตื่นตะลึงกับความงดงามของทัศนียภาพและอากาศที่เย็นพอสมควร คุณฉี บอกกับเราว่าอุณหภูมิเฉลี่ยบนเขาบาน่าแห่งนี้อยู่ที่ 15 – 20 องศาเซลเซียส ตลอดปี นอกจากสวนดอกไม้ที่สวยงาม ลานอเนกประสงค์ กับพาเหรดตัวตลกแล้ว Fantasy Park ยังเป็นจุดที่น่าสนใจอีกแห่งหนึ่งสำหรับนักท่องเที่ยวแบบครอบครัวที่ต้องการความสนุกสนานจากเครื่องเล่นแบบสวนสนุกที่มีให้บริการ ซึ่งวันที่คณะเรามาเยือนนั้น มีนักท่องเที่ยวชาวจีนและเวียตนามเอง แห่แหนกันมาเที่ยวจนทำให้สถานกว้างใหญ่ดูแคบไปถนัดตาเลยทีเดี่ยว

คุณฉี และ ผู้จัดการทั่วไปของ French Village Bana Hills Resort นำคณะเราไปเยี่ยมชมโรงแรมที่ตั้งอยู่บนเขาแห่งนี้ มีห้องพักรวมทั้งหมด 494 ห้อง แบ่งเป็น 6 ระดับ ตั้งแต่ standard, superior, deluxe, executive suite, family suite และ royal suite ตกแต่งแบบยุโรปในสมัยศตวรรษที่ 19 ซึ่งทำให้ห้องพักเหล่านี้ดูคลาสิคมากๆ จากโรงแรม พวกเราก็เดินไปมนัสการพระศรีศากยะมุนี พระพุทธองค์ใหญ่สูงตระหง่านอยู่บนยอดสูงสุดของเขาบาน่า จากนั้น คุณฉีและจีเอ็ม ก็นำเราไปรับประทานอาหารกลางวัน ที่ Buffet Club ซึ่งเป็นห้องอาหารแบบบุฟเฟ่ต์ ที่ให้บริการทั้งอาหารยุโรปและเอเชีย เหมือนการบริการอาหารในภัตตาคารของโรงแรมโดย ทั่วไป อาหารก็อร่อยตามมาตรฐานโรงแรมแต่ไม่มีอะไรที่เด่นเป็นพิเศษ แต่มีร้านอาหารอีกหลายร้าน ทีให้บริการอยู่ด้านนอกบริเวณลานน้ำพุ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็น BBQ และ Fast Food สลับกับร้านกาแฟ ซึ่งมีเพียงพอที่จะให้บริการคนหลายร้อยคนได้ในเวลาเดียวกัน

เราใช้เวลาอยู่บนยอดเขาจนถึงเวลา 15.30 น. จึงได้เดินทางกลับลงมายังสถานีกระเช้าไฟฟ้าตีนเขา เพื่อเดินทางต่อไปยังสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลก และเป็นที่ชื่นชอบของนักท่องเที่ยวชาวไทย นั่นคือ “ฮอยอัน” เมืองมรดกโลกอันเก่าแก่ ที่มีสีสันต์และยังคงความมีเสน่ห์มาจนปัจจุบันจนใครๆก็หลงรักเห็น และเราจะไปพิสูจน์ความอร่อยของอาหารพื้นเมืองเวียตนามกันที่ “ฮอยอัน ฉันก็รักเธอ เหมือนกัน” ในตอนหน้าซึ่งจะเป็นตอนที่ 4 ครับ

จากการเดินทางที่ผ่านมาในช่วงเช้า ผมย้อนกลับไปนึกถึงภาพของอุโมงค์ ไห่เหวิน ระยะทางยาว 6.8 กิโลเมตร ที่รัฐบาลญี่ปุ่นออกทุนให้สร้าง แล้วนึกถึงอุโมงค์ทางลอดเขาป่าตองของเราที่ภูเก็ต ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสได้สร้างเสียทีนะครับ เมื่อเปรียบเทียบกัน ในขณะที่การพัฒนาของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของเวียตนามกำลังเจริญรุดหน้า แต่เค้าก็ยังสามารถอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งปลูกสร้างอันมีคุณค่าเก่าแก่ไว้ได้ จนได้รับการรับรองให้เป็นมรดกโลกหลายต่อหลายแห่ง แต่พอหันกลับมามองบ้านเรา “การพัฒนา” หมายถึงการทำลายทรัพยากรธรรมชาติอันทรงคุณค่าและสร้างนวัตกรรมใหม่ขึ้นมาที่ไม่จีรัง และในที่สุดก็เสื่อมสภาพไปตามอายุการใช้งาน ซึ่งพอหมดประโยชน์แล้วก็ปล่อยปละละเลยไม่ดูแลรักษา กลายเป็นว่า การที่เรานำทรัพยากรของลูกหลานในอนาคตมาผลาญพล่ากันในยุคเราอย่างไม่รู้คุณค่า ทำให้ยากที่จะถามหาถึงสิ่งที่เรียกกันว่า “ความยั่งยืน” บนการพัฒนาที่มองแต่ประโยชน์ระยะสั้น เพราะไม่มองถึงความสมดุลของการใช้ทรัพยากรธรรมชาติอย่างรู้คุณค่า ขาดการพึ่งพากันระหว่างผู้มีส่วนได้เสียในการสร้างเศรษฐกิจกับสิ่งแวดล้อม ซึ่งควรจะต้องใช้ให้เกิดประโยชน์อย่างยุติธรรมและเท่าเทียมกันในสังคม จึงเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดผลกระทบในทางลบต่อ เศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม ในปัจจุบัน ผมจึงมองว่า เราควรจะหันมาใส่ใจในเรื่องของความเป็นปัจจุบันอย่างรู้และเข้าใจ เพื่อสร้างความยั่งยืนให้เกิดขึ้นอนาคตให้ลูกหลานเรา ด้วยการใช้ทรัพยากรอย่างสมดุล พึ่งพา และยุติธรรม ต่อ สังคม เศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อม กันเถอะครับ